غزل ۱

                                                                              به

                                                                             تصویر خودم در آینه

من و تو یک غزل بی دلیل پر دردیم

که عاجزانه خدا را به گریه آوردیم

تو هم شبیه منی یک کتاب _ بدبختی

در انزوای جهانی حقیر همدردیم

جهان قبل تولد چه بوده میدانی؟

نمیشود به همانجا به (هیچ) برگردیم

همیشه قلب من از این محال میگیرد

که از تمام غزل های عاشقان طردیم

تمام دلخوشی روزمرگیمان شد

که روز تلخ زمین را دوباره سر کردیم

###

فقط زمانه به ما پا نداده که ماهم

شبیه مردم اطراف خویش نامردیم 

 

  

  غزل ۲                                                                                                                                                              

مینوازد دست هایم جسم سازی را، که نیست

مثل عمری سجده هایم جانمازی را، که نیست

تا بمیری هی تنفس کن؛ تنفس کن، فقط

هی تنفس کن دمادم حجم گازی را، که نیست!!

قصه لب های ما را عالمی فهمیده است

از که پنهان می کنی یک عمر رازی را، که نیست

یک (من )خسته ؛ همیشه فلسفی و در به در

در تنم جا کرده دستان نیازی را، که نیست

####

مثل انسانی مخنث ساکن و بیهوده ام

کاش میشد فاش گفتن اعتراضی را ؛که نیست