مرگ باران پشت پنجره و – زندگی اسب مانده در راه است

با قطاری که امدی برگرد – فرصت ایستگاه کوتاه است

جوخه را لحظه ای تحمل کن – دود سیگار را ببوس و ببلع ...

و به مردن بخند، خوشبختی – جز همین خنده های گهگاه است؟

برف پوشانده رد پا ها را – جاده در راه رفتنت گم شد

به کلاغان ببخش چشمت را – دیدن این سپید جانکاه است

کوه تا قله امد  و انجا – به سقوطی تو را تما شا کرد

هر چه را هست پشت سر بگذار – مرگ راهی بدون همراه است

چای، شعری کنار شومینه – در سکوتی که مسخ باران است

حال خوبی ست گرچه میدانی – زخم هایی که مانده در راه است

 * * * *

امیراحسان دولت آبادی