۱-دیروز ۱۸/۱۲/۱۳۸۸ هادی کرابی بهترین دوستم تو درگیری با اشرار شهید شد
۲-این روزها فقط آرزو میکنم کاش دیروز هیچ تفنگی تیرش به هدف نمیخورد
۳-وقتی تعداد دوستات کم باشند عزاداری در غموشون صبر در نبودشون مرد مردستان میخواهد که شاید من نباشم مخصوصا وقتی میبینی کفه ی رفاقتتون همیشه به نفع رفیقت سنگین تر بوده
به قول حامد اشرفی که تو وبش نوشت
هادی شهید شد و روسیاهیش برای ما ماند.. رو سیاهیش ماند برای آن حجت الاسلامی که زمانی رئیس فلان اداره بود و با هزار پارتی سربازی پسرش را انداخت توی سبزوار تا دم خانه شان خدمت کند. روسیاهیش ماند برای آن رزمنده ی دیروز و سرهنگ امروز که پسرش در اتاق بغل دستیش سرباز است و ...
دیگر چه بنویسم .......
هادی شهید شد و رو سیاهیش برای ما ماند...
هادی رفت...
هادی شهید رفت...
و ما ...
مرگ بر ما مدعبان دروغین راه شهدا...
دیگر نمی توانم بنویسم...
هادی رفت و روسیاهیش برای من ماند...
هادی رفت تا بفهمیم شهید شدن ربطی به ریش و اردوی راهیان نور رفتن ندارد...
۴-فعلا این روزها
محکومم به دنیای بدون هادی عادت کنم....
محکومم به از دست دادن بهترین دوستم....
۵-خیلی کلیشه ست اما لعنت به تقدیر ـ لعنت به سرنوشت
۶-لطفا فاتحه ای بخوانید قبل از خواندن غزل های پایین
به هادی کرابی
که دلم برای تک برای تک تک روزهای با هم بودنمان تک شده
بعد از این در میان قاب عکس- بر مزارت همیشه میبینی
منم و روزگار سرد سگیم-منم و یک هزاره غمگینی
بند،بند و ترک،ترک شده ام-چهره ای در هم و هراس انگیز
مثل نقش شکسته ی یک مرد-روی یک ظرف کهنه ی چینی
با غمت خیره میشوم در عکس-وتو هم خیره میشوی در من
داری از باغ زرد اشعارم- خاطراتی قشنگ میچینی
تو شهیدی برای تشییع ات- کاسه لیس زیادی آمد و من
متنفر از این جماعت پست-و از این اشک های تزئینی
در خودم درد میکشم هر دم-میخورم چون خوره وجودم را
تو که حالا در اسمان هستی-وضع ما را چگونه میبینی
خون تو نان عده ای گشته- و تو هم تا همیشه بعد از این
بر مزارت زیاد میبینی-مگسانی که گرد شیرینی...
****
تا ابد،تا همیشه مظلومی-تا ابد تا همیشه تنهایم
شاعر روزهای تلخ سگیم-ساکن گوشه های رغمگینی
این شعر رو چند ماه پیش وقتی هادی زنده بود براش گفتم خیلی دوستش داشت بیادش دو باره میگذارم این جا
به :
هادی کرابی
بیزاری از جهان و پریشانی از خودت
یک شعر تازه نیز نمی خوانی از خودت
مانند تیر بی هدفی سینه میدری
مثل همیشه هیچ نمیدانی از خودت
میترسی از نگاه خودت توی آینه
شاعر چرا؟ چه شد؟ که هراسانی از خودت
شعرت شبیه حبسیه های کهن شده
روحت اسیر در ته زندانی از خودت
هر لحظه ات شبیه شده به جنون من
مانند فال من ته فنجانی از خودت
ما را به جبر عشق و گناه آفریده است
تقدیر توست اینکه پشیمانی از خودت
********
وقتی که زندگی همه اش بختک غم است
بیزاری از جهان و پریشانی از خودت
به:
همه ی دوستان شاعرم
شاعر شوی با عقل دور اندیش قهری
با لحظه های شاد بی تشویش قهری
وقتی دعا هایت همیشه بی جوابند
یک عمر حتی با خدای خویش قهری
حالا که عرفان بره ها را گرگ کرده
با های و هوی مبهم درویش قهری
وقتی (گذشته)،( حال) عمری بدبیاریست
با فال آینده که پیشاپیش قهری
#####
شاید جوان باشی- ولی از غم تکیده
با روزگار بی گناه خویش قهری
2
تا نگاهش از سکوت سرد تو لبریز شد
مثل نعشی از درختی خشک حلق آویز شد
آخرش تسلیم غم شد مثل نیشابور که
عاقبت تسلیم تیغ وحشی چنگیز شد
روز ها را با دو سه جدول به پایان و.... خودش
جدول لاینحل دلتنگی پاییز شد
او که مانند پدر بودن برایش زجر داشت
عاقبت مرد همان دلواپسی ها نیز شد
#####
گر چه رویا ی پریدن در سرش بود عاقبت
جای پرواز از درختی خشک حلق آویز شد
غزل ۱
به
تصویر خودم در آینه
من و تو یک غزل بی دلیل پر دردیم
که عاجزانه خدا را به گریه آوردیم
تو هم شبیه منی یک کتاب _ بدبختی
در انزوای جهانی حقیر همدردیم
جهان قبل تولد چه بوده میدانی؟
نمیشود به همانجا به (هیچ) برگردیم
همیشه قلب من از این محال میگیرد
که از تمام غزل های عاشقان طردیم
تمام دلخوشی روزمرگیمان شد
که روز تلخ زمین را دوباره سر کردیم
###
فقط زمانه به ما پا نداده که ماهم
شبیه مردم اطراف خویش نامردیم
غزل ۲
مینوازد دست هایم جسم سازی را، که نیست
مثل عمری سجده هایم جانمازی را، که نیست
تا بمیری هی تنفس کن؛ تنفس کن، فقط
هی تنفس کن دمادم حجم گازی را، که نیست!!
قصه لب های ما را عالمی فهمیده است
از که پنهان می کنی یک عمر رازی را، که نیست
یک (من )خسته ؛ همیشه فلسفی و در به در
در تنم جا کرده دستان نیازی را، که نیست
####
مثل انسانی مخنث ساکن و بیهوده ام
کاش میشد فاش گفتن اعتراضی را ؛که نیست
میفهمی ام ـ وقتی تو هم دلگیر باشی
وقتی تو هم یک پازل از تقدیر باشی
وقتی جهانی مثل سگ گازت بگیرد!
هرروز با امثال خود درگیر باشی
ذهنت پر از افکار نو، اما همیشه
در سنت پیشینیان زنجیر باشی
عمری بفهمی درد مردم را و تنها
یک شاعر ابیات بی تاثیر باشی
وقتی تمام عمر هی رویا ببافی!
اما فقط یک خواب بی تعبیر باشی
چیزی به غیر از غم نباشد خاطراتت
در عکس های کودکی هم ، پیر باشی
روزی بخواهی تیغ را بر روی دستت...
اما به ((آنچه نیست)) هایت! گیر باشی
به
شهدای گمنام
دارد کبود میشود از درد آسمان
وقتی عذاب میکشی این گوشه از جهان
دیر آمدی ببین همه شهر عوض شد و...
از تو نماند غیر همین چند استخوان
تابوت های کهنه نمانید بین ما
اینجا که مردمان همه از خونتان دکان...
#####
آخر شکست پشت سکوت مرا زمین
دارد به گریه میزند این درد بی امان
(حاجی) سوار ویلچر و (سردار) توی بنز
این هم شدست آخر تلخ نبردتان
من که تصویری ندارم در نگاه هیچ کس
خوب شد هر گز نبودم تکیه گاه هیچ کس
کاش فنجانی نسازد کوزه گر از خاک من
تا نیفتد در دلم فال سیاه هیچ کس
زیر بار ظلممان دارد زمین خم میشود
بی تفاوت شد خدا هم چون که آه هیچ کس...
بهترین تقدیر گلها چیدن و پژمردن است
سعی کن هرگز نباشی دلبخواه هیچکس
آخرش چوپان تو را با خنده ای سر میبرد
کاش میشد تا نباشی در پناه هیچ کس
عاقبت در زجر هستی قرص نانت میکنند
ماه دور از دست باش و قرص ماه هیچکس.....
با هر گناه چشم تو دیوانه میشوم _من که دلیل عاشقیم چشم های توست
داری به باد میدهی ام پس برای چه_وقتی تمام زندگی من برای توست
هی تو بگو بهشت و جهنم دروغ نیست!!_دنیا خودش هزار بهشت و جهنم است
وقتی که درد میکشی از غصه ها فقط_دنیا همان جهنم بی انتهای توست
شاید هنوز در ته قلبم امید هست_من هم هنوز وقت اذان رو به آسمان
من هم میان وحشت این روزهای سخت_در لحظه های توبه خدایم , خدای توست
من گوشه گیر بودم تو مثل آهویی_پر جنب و جوش دور و برم چرخ میزدی
حالا که رفته ای همه اش فکر میکنم_روحم چه قدر عاشق حال و هوای توست
#################
اصلا عجیب نیست که نشناختی مرا_این شاعر شکسته همان مرد سابق است
در خاطرات کهنه اگر دفن میشود_این مرد بی ستاره همان آشنای توست
دیگر برای کشتن من استخاره نه ..._حالا که مطمئن شده ام بعد مرگ هم
بر روی قبر سرد و سیاه وغریب من- تنهای صدای ناله همیشه صدای توست
به:
مادرم
که شاعر بودنم را
دوست ندارد
مأیوس میشوی هیجانت- اگر منم
سهم کمی ست کل جهانت، اگر منم
کم کم میان درد خودت پیر میشوی
گل واژه های شعر جوانت ،اگر منم
داری برای من! به هدر میروی عزیز؟
در پشت اشک های روانت، اگر منم
غیر از عذاب هیچ نصیبم نمیکند
معنای چهره ی نگرانت اگر منم
پنهان نبوده راز نهانم، اگر تویی
افشا شدست راز نهانت، اگر منم
بگذار بعد مرگ و بخوان بر مزار من
اسمی که مانده توی دهانت، اگر منم
به :
هادی کرابی
بیزاری از جهان و پریشانی از خودت!
یک شعر تازه نیز نمی خوانی از خودت
مانند تیر بی هدفی سینه میدری
مثل همیشه هیچ نمیدانی از خودت
میترسی از نگاه خودت توی آینه
شاعر چرا؟ چه شد؟ که هراسانی از خودت
شعرت شبیه حبسیه های کهن شده
روحت اسیر در ته زندانی از خودت
هر لحظه ات شبیه شده به جنون من
مانند فال من ته فنجانی از خودت!
ما را به جبر عشق و گناه آفریده است
تقدیر توست_ اینکه پشیمانی از خودت
تو توبه میکنی و خدا میکند قبول
او را دوباره نیز برنجانی از خودت
#####
وقتی که زندگی همه اش بختک غم است
بیزاری از جهان و پریشانی از خودت
آخرین دیدارـ تنها با نگاهی خوب نیست
عاشقی بی لذت و ترس گناهی خوب نیست
لااقل یک جرعه از جام شراب من بنوش
اینقدر دل پاک بودن نیز گاهی خوب نیست
گفته ام یک عمر زیر لب به تو بی رحمی ات
با دل بیچاره ی بی سر پناهی خوب نیست
زندگی صدها خطا و تجربه دارد ولی
در قمار عشق هرگز اشتباهی خوب نیست
حقه های شعبده مخفی ست توی یک کلاه
دست بردن در میان هر کلاهی خوب نیست
کاش میشد دست هایت تا ابد در دست من...
اینکه دستت را بگیرم گاه گاهی خوب نیست
گرچه میبخشد گناهان مرا با اعتراف
توبه پیش هر کشیش رو سیاهی خوب نیست
زخم ها روی تنت قد میکشد هر روز تا ـ حس کنی از وسعت این درد شاعر گشته ای
جاده زجرت میدهد پا میگذاری توی آن ـ تازه میفهمی در این غربت مسافر گشته ای
با خدا یک در میان قهری نمیدانی چرا ـ لحظه هایت با گناه و توبه توام میشود
از عذاب و لذت این عشق سرشاری ولی ـ عاقبت یک روز میفهمی که کافر گشته ای
وان قرمز سوزشی یک ریز توی دست هات ـ چشم هایت ناگهان از نور خالی میشود
دوست داری مقصدی سرد و سیاه و دور را ـ مثل رویای دل مرغی مهاجر گشته ای
ساکت و دلمرده تنها و غریب و منزوی ـ از تمام مردم این شهر بیزاری و بعد
در غزل هایت هیشه درد پیدا میشود ـ پس تو هم یک شاعر شعر معاصر گشته ای
تقدیم به....
مهندس میر حسین موسوی
که چند روزی
((امید)) را به یادم آورد
هر چند روزهایش کوتاه بود
اما....
این که از عشق بگوییم،همین هم خوب است
که در این غربت دلگیر همین _کم_ خوب است
که در این آینه ی کهنه ی دلگیر کدر
دیدن چهره ی یک مرد مصمم،خوب است
فرصت شادی کوتاه که بد نیست عزیز
خنده بر روی لبی گر چه که _یک دم_ خوب است
لااقل دیدن یک چهره ی بی رنگ و ریا
در صف این همه ابلیس مجسم خوب است
گرچه این فرصت کوتاه تمام است ولی
باز هم آخر این قصه ی مبهم خوب است
لااقل عشق میان تن این شعر شکفت
این که از عشق بگوییم همین هم خوب است
وقتی خدا نمی وزد از آسمان من
کافر شده تمام زمین و زمان من
قهوه نریز_فال مرا بی سبب نگیر
شیطان نشسته است،ته استکان من
هذیان نگفته ام_نه ببین مست نیستم
بوی شراب میدهد آیا دهان من؟
نعشم میان کوچه ی تاریک شهر ماند
(عو)میکشد سگی که جوید استخوان من...
(عو)میکشد سگی که همین جا بزرگ شد
با خرده های ریخته از تکه نان من
من مانده ام به یاد تو یا اینکه مرده ام
آخر خدای قادر نامهربان من!!
#######
در سجده توبه کردم و شعرم سپید شد!!
تنهایی ام
با این شعر
شروع نمیشود
با این شعر هم
به پایان
نمیرسد....
من
سالهاست که شاعرم!!!!!
در بوسه های بی رمق- دلسرد عاشق بود
مردی که مرد وبی برو برگرد عاشق بود
مثل قناری عشق را با مرگ معنا کرد
روزی که در کنج قفس دق کرد عاشق بود
بی که بخواهی یا بدانی زیر پا له شد!!
این قاصدک را هم که باد آورد عاشق بود
دنبال شمعی در به در میگشت در این شهر
بیچاره این پروانه ی ولگرد عاشق بود
#########
مردی خودش را کشت اما تا ته قصه
با یک تن زخمی دل پر درد عاشق بود
فرقی ندارد آخر این قصه بد یا خوب
در قصه ی ما لااقل یک مرد عاشق بود
دم به دم زجر میکشد آخر-این دل بیقرار بی سیگار
میخورد چون خوره مرا در خود-درد این انتظار بی سیگار
طاقتم طاق میشودآخر-میروم تا کنار پنجره و...
مثل یک قبر سرد و دلگیرند-کوپه های قطار بی سیگار
لا اقل بعد از آن پک اول-از سرم میپرند افکاری
که مرا می درند پی در پی-مثل سگهای هار بی سیگار
در کنارش صدای ناظری و-نغمه تار و چند قطعه غزل
سپری میشود فقط عمرم-که در این روزگار بی سیگار.....
شکل یک خودکشی ست هر لحظه-مثل تیغی است روی گردن من
سخت میشد تحمل این غم-درد این انتظار بی سیگار
در زمین آیا دل امید واری هست؟ نیست!
سیصد وچندی_نه حتی تک سواری_ هست؟ نیست!
در تن ما شهر ی یان منتظر تنها یکی
یک رگ مرد غیور سربداری هست؟ نیست!
در زمستانی ترین فصل زمین یخ بسته ایم
در دل ما باز هم شور بهاری هست؟ نیست؟
هر دعای ما فقط دست نیاز و خواهش است
بین این دستان بی حد _ دست یاری هست؟ نیست!
نام تو گرچه دمادم ورد لبها مان شده
بین ما مردان ببین شمشیرداری هست؟ نیست!
در ریا غرقیم _ آری بوی عصیان میدهیم
در میان ندبه خوانان بیقراری هست؟ نیست!
آه امد تا لب حوا- جهان آتش گرفت
تا خدای عاشقش در آسمان آتش گرفت
شاخه های پیچ در پیچ درختان یک به یک
عاقبت با دستهای باغبان آتش گرفت
بعد مرجان خسته بودی- آه- داش آکل نمیر
شاعری از داغ مرگ قهرمان آتش گرفت
پیر میشد بی سبب در بازی ما ناگهان
بعد یک لبخند ققنوس جوان آتش گرفت
خنجر رستم – و یا از خنده ی گرد آفرید
از کجای داستان سهرابمان آتش گرفت
از تمام روح عرفانم تحجر مانده است
از خدا هم در زمین تنها تصور مانده است
از تمام لحظه های پاک عشق ما فقط ..
گاه گاهی ناله و فحش تنفر مانده است
قصر زیبایی برایت ساختم اما ببین
از تمامش جز همین یک پاره آجر مانده است؟
دوست دارم بوسه ای مهمان شوم روی لبت
گر چه لب های تو در حد تصور مانده است
خسته ام از مردمان شهر وقتی هر کسی
مثل گاوی بند یک نشخوار و آخور مانده است
دختر شعرم کمی از شاعرش دلگیر شد
خسته از ابیات من صد جور غرغر رفته است
این پیله یک پروانه مأیوس می زاید
شاید برای شمع تو مخصوص می زاید
جسم مرا آتش بزن مانند هندوها
این جسم خسته عاقبت ققنوس می زاید
این برکه خشکیده در مرداب هم عمریست
هر شب میان خواب، اقیانوس می زاید
چشمان تار شعر من آبستن درد است
هی در شب تاریک تان فانوس می زاید
اصحاب کهف قصه ها ، در خواب خوش باشید
اینجا زمین هر لحظه دقیانوس می زاید.
مثل کلیسا های متروک است در ذهنش
یکشنبه ها را با نت ناقوس می زاید
حتی جهان غرق شادی نیز غم ها را
در بین ابیات من مایوس می زاید
چون برگ پاییزم که با یک باد می میرم
برفم که در گرمای این مرداد می میرم
من کودکیه دختران پاک افغانم!!
در آرزوی سرنوشتی شاد می میرم
یا کدخدای این ده ویرانه ام دارم
در جستجوی خانه ای آباد می میرم
بد جور خو کرده دل تنگم به این زندان
روزی اگر از آن شوم آزاد می میرم
دلگیری از من پس بیا تا آخرین دیدار
ایندفعه که چشمم به تو افتاد می میرم!!