به :

                                                                    هادی کرابی

بیزاری از جهان و پریشانی از خودت!

یک شعر تازه نیز نمی خوانی از خودت

مانند تیر بی هدفی سینه میدری

مثل همیشه هیچ نمیدانی از خودت

میترسی از نگاه خودت توی آینه

شاعر چرا؟ چه شد؟ که هراسانی از خودت

شعرت شبیه حبسیه های کهن شده

روحت اسیر در ته زندانی از خودت

هر لحظه ات شبیه شده به جنون من

مانند فال من ته فنجانی از خودت!

ما را به جبر عشق و گناه آفریده است

تقدیر توست_ اینکه پشیمانی از خودت

تو توبه میکنی و خدا میکند قبول

او را دوباره نیز برنجانی از خودت

#####            

وقتی که زندگی همه اش بختک غم است

بیزاری از جهان و پریشانی از خودت